مبانی نظری و پیشینه پژوهشی تمرین خودکارآمدی و کارآمدی

با سحافایل در خدمت شما هستیم با «پیشینه پژوهشی و تحقیق و مبانی نظری تمرین خودکارآمدی و کارآمدی» که بطور کامل و جامع به این مبحث پرداخته و نیاز شما را به هرگونه جستجوی بیشتری برطرف خواهد نمود.

فهرست محتوا

فصل دوم: مبانی نظری و پیشینه پژوهش

2-1. مقدمه 10

2-2. مبانی نظری 10

2-2-1. خودکارآمدی و منابع اطلاعاتی آن  10

2-2-2. سنجش خودکارآمدی تمرین 11

2-2-3. سنجش های اجرا 12

2-2-4. میانجی گرهای ارتباط خودکارآمدی و اجرا 13

الف) نوع ارزیابی خودکارآمدی و اجرا 13

ب) سازگاری بین سنجش ها 13

ج) ماهیت تکلیف 14

د) زمان ارزیابی ها 14

2-2-5. کارآمدی گروهی 15

2-2-6. منابع کارآمدی گروهی 15

2-2-7. سنجش کارآمدی گروهی 16

2-3. پیشینه پژوهش 17

2-3-1. پژوهش های انجام شده در داخل کشور 17

2-3-1. پژوهش های انجام شده در خارج از کشور 19

2-4. جمع بندی 24

مقدمه

این فصل شامل دو بخش مبانی نظری و پیشینه پژوهش می باشد. بخش چارچوب نظری این تحقیق مفاهیم خودکارآمدی تمرین، کارآمدی گروهی، منابع اطلاعاتی خودکارآمدی و سنجش کارآمدی را در ورزش های انفرادی و تیمی بیان می کند. در بخش پیشینه پژوهش نیز، ابتدا پژوهش های مرتبط و انجام شده در داخل کشور را بررسی نموده و سپس به تحقیق های انجام شده در خارج از کشور می پردازیم.

2-2. مبانی نظری

   2-2-1. خودکارآمدی و منابع اطلاعاتی آن

باورهای کارآمدی بر چگونگی احساس، تفکر، انگیزش و رفتار افراد تأثیر می گذارد. مؤلفه خودکارآمدی یکی از مؤثرترین سازه های روانشناختی برای تأثیرگذاری در تلاش برای موفقیت ورزشی است (فلتز، 1988). باندورا (1997 ،1986 ،1977) خودکارآمدی را به عنوان باوری که فرد در مورد توانایی اش برای اجرای موفقیت آمیز یک تکلیف ویژه به منظور کسب یک دستاورد خاص دارد، تعریف کرد. باورهای خودکارآمدی قضاوت در مورد مهارت های یک فرد نیست، بلکه بیش تر در مورد قضاوت هایی است که فرد تا چه حد می تواند آن مهارت ها را اجرا کند (باندورا، 1986). باندورا (1990) این قضاوت ها را نتیجه یک فرایند پیچیده خود – ارزیابی و خود – ترغیبی می داند که به پردازش شناختی منابع گوناگون اطلاعات کارآمدی بستگی دارد. تأثیر تجربه اجراهای پیشین نه تنها به باورهای خودکارآمدی، بلکه به سختی ادراک شده از اجرا، تلاش صرف شده، مقدار راهنمایی های دریافتی و ادراک افراد از یک قابلیت ویژه همانند مهارتی که می تواند اکتسابی یا یک استعداد درونی باشد، بستگی دارد (باندورا، 1986). نظریه خودکارآمدی، کارآمدی مورد انتظار را تحت تأثیر چهار منبع اطلاعاتی می داند:

ا. تکمیل عملکرد یا دستاورد اجرا: تجارب ادراک شده از سوی فرد در انجام یک تکلیف معین است. تاحدی روشن است که چرا این منبع به عنوان مهم ترین منبع تأثیرگذار بر خودکارآمدی است، چرا که موفقیت های متعدد منجر به ایجاد انتظارات مثبت و قوی از کارآمدی می گردد، در حالی که شکست های مکرر انتظارات شدید منفی از کارآمدی ایجاد می کند (دکتر عبدلی، 1386) .

2. مقایسه اجتماعی یا تجارب مشاهده ای: مشاهده پیشرفت دیگران (مستقیم یا از طریق ویدئو) خصوصا مدل های قابل مقایسه (مشابه در سن، جنسیت و وضعیت اقتصادی) می تواند به باور مشاهده گر کمک کند. تجربه مشاهده فردی که قادر است تکلیف خطرناکی را بدون نتایج منفی انجام دهد، موجب این انتظار در مشاهده گر می شود که اگر تلاش خود را افزایش دهد، موفقیت را بدست می آورد (دکتر عبدلی، 1386).
3. ترغیب کلامی: بازخورد مثبت واقع گرایانه از سوی افراد مهم یا متخصصان، به عنوان یک پاداش پیشنهاد شده است. متقاعدسازی کلامی روشی است که برای تأثیرگذاری یا تغییر در رفتار به کار برده می شود. مربیان گاهی با استفاده از توصیه های کلامی سعی دارند ورزشکار را متقاعد سازند که قادر به موفقیت در تسلط بر یک تکلیف می باشد (دکتر عبدلی، 1386).
4. دریافت پاسخ های فیزیولوژیکی و تأثیرگذار (تحریک هیجانی): ادراک فرد از پاسخ های فیزیولوژیکی مانند خستگی و ضربان قلب به عنوان منبع دیگر اطلاعاتی خودکارآمدی به شمار می آید (باندورا، 1986، 1997). از دیدگاه باندورا رابطه تحریک و خودکارآمدی معکوس است، یعنی با افزایش تحریک هیجانی، خودکارآمدی کاهش می یابد (دکتر عبدلی، 1386).

2-2-2. سنجش خودکارآمدی تمرین

درمطالعات ورزشی سنجش های خودکارآمدی معمولا از طریق فهرست کردن مجموعه ای از تکالیف که اغلب از لحاظ دشواری، پیچیدگی و فشار متنوع اند، مفهوم سازی می شوند (فلتز و لیرگ[1]، 2001). در این رویکرد ابتدا از افراد پرسش می شود که آیا آن ها می توانند سطوح خاصی از یک تکلیف ویژه را اجرا کنند یا نه (سطح کارآمدی)، سپس برای هر گزینه درجه اطمینان صفر تا صد را به عنوان مقیاس رتبه بندی کردند (ثبات باورهای کارآمدی). در مفهومی سازی مقیاس ها، تعدادی از خرده مهارت ها برای اجرا در یک دامنه به فرد داده می شود. مثلا یک مقیاس برای کشتی گیران شامل فرار از خاک، واژگون سازی، امتیازات عقب کشی، پیش کشیدن حریف از آرنج و مسلط شدن بر حریف (هدایت حریف) می باشد (تریژر و همکاران، 1996)[2]. روش های دیگری نیز برای ارزیابی خودکارآمدی استفاده شده اند، گرچه این سنجش ها منطبق با توصیه های باندورا در مورد ارزیابی نبوده است. برای مثال چندین مطالعه از یک قالب تک موردی برای ارزیابی خودکارآمدی استفاده کردند (وینبرگ و همکاران، 1980؛ ویلز[3] و همکاران، 1993). در اندازه گیری های تک موردی برای ارزیابی اطمینان پاسخ دهندگان، انتظارات پیامد ارزیابی می شود، اما به نظر می رسد انتظارات پیامد به تنهایی نمی تواند برای ارزیابی قضاوت توانایی های اجرای سطوح خاصی از مهارت مناسب باشد. باندورا (1977) اذعان کرد که معمولا انتظارات پیامد به عنوان پیش بین عملکرد به حساب نمی آیند، اما انتظارات کارآمدی به عنوان پیش بین عملکرد در نظر گرفته می شوند. گرچه هم باورهای خودکارآمدی و هم انتظارات پیامد مطابق با گفته باندورا می توانند در جایگاه رفتار ورزشی تأثیرگذار باشند، اما انتظارات پیامد بیش تر به قضاوت های خودکارآمدی بستگی دارند و بنابراین باورهای خودکارآمدی نسبت به انتظارات پیامد پیش بین بهتری به حساب می آیند.

مؤلفه های دیگری نیز برای توصیف کارآمدی در ورزش استفاده شده اند، گرچه این سنجش ها زمانی که با سنجش های خودکارآمدی تکلیف – ویژه مقایسه شوند، عمومی ترند ولی با معیارهای یک سنجش خودکارآمدی همسو به نظر می رسند. فلتز و چیس[4] (1998) فرایند شناختی را به وسیله قضاوت های افراد در مورد قابلیتشان برای نیل به هدفی خاص در یک ورزش یا مجموعه ای از اجراهای حرکتی ارزیابی کردند. آن ها اظهار کردند که این هدف ممکن است کاملا باریک (مانند ضربه زدن آرام برای غلتاندن توپ) یا وسیع تر (مانند اجرای موفقیت آمیز در یک ورزش) تعریف شود.

فهرست منابع

[1]امیرتاش، علی محمد. سبحانی نژاد، مهدی. عابدی، احمد (1385). مقایسه رشد اجتماعی دانش آموزان پسر ورزشکار و غیر ورزشکار دوره راهنمایی تحصیلی. المپیک. شماره 2.

شیولسون؛ استدلال آماری در علوم رفتاری؛ ج دوم؛ ترجمه کیامنش؛ تهران؛ جهاد دانشگاهی؛1383 [2]

[3]دکتر عبدلی، شمسی پور دهکردی، شمس، فقهی؛ (1389)؛ تاثیر مشارکت ورزشی بر ویژگی های شخصیتی کمال گرایی و خودکارآمدی دانش آموزان نوجوان و ارتباط این ویژگی ها با رشد اجتماعی؛ فصلنامه تعلیم و تربیت شماره 102؛ 1389

[4]واعظ موسوي، سيد محمد كاظم؛ مسيبي، فتح الله.( 1386 ). روان شناسي ورزشي. چاپ اول، تهران: سمت

[5] جعفر عبدالعليزاده، جعفر محمدی، سيد رضا عطارزاده حسيني، مهدي سهرابي (1388). تعيين منابع اعتماد به نفس ورزشي واليباليستهاي جوان شركتكننده در مسابقات قهرمان كشوري سال 1388 و رابطه آن با سابقه ورزشي. چاپ شده در دومین همایش رفتار حرکتی در اراک.

[6] Mohammad Ali Besharat, Samane Pourbohlool)2011). Moderating Effects of Self-Confidence and Sport Self-Efficacy on the Relationship between Competitive Anxiety and Sport Performance Psychology. University of Tehran, Tehran, Iran. Vol.2, No.7, 760-765 Copyright © 2011 SciRes.

[7] Rahim Ramzaninezhad, Misagh Hoseini Keshtan, Minoo Dadban Shahamat & Shahram

Shafiee Kordshooli (2009). THE RELATIONSHIP BETWEEN COLLECTIVE EFFICACY, GROUP COHESION AND TEAM PERFORMANCE IN PROFESSIONAL VOLLEYBALL TEAMS. Brazilian Journal of Biomotricity, v. 3, n. 1, p. 31-39, 2009 (ISSN 1981-6324).

[8] Julio Román Martínez1, Félix Guillén1 and Deborah Feltz2 (2011). Psychometric properties of the Spanish version of the Collective Efficacy Questionnaire for Sports. Psicothema 2011. Vol. 23, nº 3, pp. 503-509.

[9] David MacLean & Philip Sullivan (2003). A Season Long Case Study Investigation of Collective Efficacy In Male Intercollegiate Basketball. Department of Physical Education and Kinesiology
Brock University Copyright © 2003 Athletic Insight, Inc.
ISSN 1536-0431.

[10] Anshel, M. H., & Mansouri, H. (2005). Influences of perfectionism on motor performance, affect, and causal attributions in response to critical information feedback. Journal of sport behavior, 28, 99-124.

[11] Bandura, A. (1986). Social foundations of thought and action: A social cognitive theory.

Englewood Cliffs, NJ: Prentice-Hall.

[12] Bandura, A. (1990). Perceived self-efficacy in the exercise of personal agency. Journal of

Applied Sport Psychology, 2, 128-163.

[13] Bandura, A. (1993). Perceived self-efficacy in cognitive development and functioning.

Educational Psychologist, 28(2), 117-148.

[14] Bandura, A. (1997). Self-efficacy: The exercise of control. New York: Freeman.

[15] Balaguer, I., Escartí, A., & Villamarín, F. (1995). Autoefi cacia en el deporte

y en la actividad física: estado actual de la investigación. Revista de

Psicología General y Aplicada, 48(1), 139-159.

[16] BRUCEW ATIUNS, ANNE W .GARCIA AND ED TUREK (1994). The Relation Between Self-Efficacy and Sport Performance: Evidence from a Sample of Youth Baseball Players. JOURNAL OF APPLIED SPORT PSYCHOLOGY.6.2 1-3 1 ( 1994).

[17] David, A.D, Karly, S.G, Richard, R.R, Konstantinos, K;(2009); Children’s self-efficacy and proxy efficacy for after-school physical activity; Psychology of Sport and Exercise.

[18] Feltz, D. L. (1988). Self-confidence and sports performance. In K. B. Pandolf (Ed.)

Exercise and Sport Sciences Reviews, (pp. 423-457). New York: MacMillan.

[19] Feltz, D. L. (1988). Self-confidence and sports performance. In K. B. Pandolf (Ed.) Exercise and Sport Sciences Reviews, (pp. 423-457). New York: MacMillan.

[20] Feltz, D.L. Path analysis of the causal elements in Bandura’s theory of self-efficacy and an

anxiety-based model of avoidance behavior. Journal o f Personality and Social Psychology,

1982, 42, 764-781.

[21] Feltz, D.L., & Chase, M.A. (1998). The measurement of self-efficacy and confidence in

sport. In J.L. Duda (Ed.), Advances in sport and exercise psychology measurement (pp. 65-80). Morgantown, WV: Fitness Information Technology.

[22] Feltz, D.L., & Lirgg, C.D. (1998). Perceived team and player efficacy in hockey. Journal of

Applied Psychology, 83, 557-564.

[23] Feltz, D.L. (1995). Motivación en el deporte y el ejercicio. In G.C. Roberts (Ed.), Comprensión de la motivación en el deporte: una perspectiva de autoefi cacia (pp. 123-137). Bilbao: Desclée de Brouwer.

[24] Feltz, D. L. (1994). Self-confidence and performance. In D. Druckman, & R. A. Bjork

(Eds.), Learning remembering, believing. (pp. 173-206). Washington, D. C.: National Academy

Press.

[25] Gayton, W. F., Matthews, G. R., & Borchstead, G. N. (1986). An investigation of the

validity of the physical self-efficacy scale in predicting marathon performance. Perceptual and

Motor Skills, 63, 752-754.

[26] Julio R.M,  Félix G, Deborah F;(2011); Psychometric properties of the Spanish version of the Collective Efficacy Questionnaire for Sports; Psicothema 2011. Vol. 23, nº 3, pp. 503-509.

[27] Lee, C. (1982). Selfefficacy as a predictor of performance in competitive gymnastics.

Journal of Sport Psychology, 4,405-409.

[28] Moritz, S. E., Feltz, D. L., Fahrbach, K. R., & Mack, D. E. (2000). The relation of

self-efficacy measures to sport performance: A meta-analytic review. Research

Quarterly for Exercise and Sport, 71, 280-294.

[29] Myers, N., Feltz, D.L., & Short, S.E. (2004). Collective efficacy and team performance: A longitudinal study of collegiate football teams. Group Dynamics: Theory, Research and Practice, 8(2), 126-138.

[30] McAuley, E. (1985). Modeling and self-efficacy: A test of Bandura’s model. Journal of

Sport Psychology, 7, 283-295.

[31] Ryan, M.P; (2008); The antidepressant effects of physical activity: Mediating self-esteem and self-efficacy mechanisms. Psychology and health, 23 (3): 279-307.

[32] Ryckman, R.M., & Hamel, J. (1993). Perceived physical ability differences in the sport

participation motives of young athletes. International Journal of Sport Psychology, 24, 270-283.

[33] Ramzaninezhad, R., Hoseini, M., Dadban, M., & Shafiee, S. (2009). Brazilian Journal of Biomotricity, 3, 31-39.

[34] Sandra E.S, Philip S, Deborah L.F; (2005); Development and Preliminary Validation

of the Collective Efficacy Questionnaire for Sports; . Measurement in Physical Education and Exercise Science, 9(3), 181–202.

[35] Stoeber, j., Hutchfield, j. & Wood, K.V. (2008). Perfectionism, self-efficacy, and aspiration.

[36] Short, S.E., Sullivan, P., & Feltz, D.L. (2005). Development and Preliminary Validation of the Collective Effi cacy Questionnaire for Sports. Measurement in Physical Education and Exercise Science, 9(3), 181-202.

[37] Treasure, D.C., Monson, J., & Lox, C.L. (1996). Relationship between self-efficacy,

wrestling performance, and affect prior to competition. The Sport Psychologist, 10, 73-83.

[38]  Sullivan, P.J., Short, S.E., & Feltz, D.L. (2001). A confirmatory factor analysis of the collective efficacy questionnaire for sport. Paper presented at the Canadian Society of Psychomotor Learning and Sports Psychology (SCAPPS), Montreal, Quebec.

[39] Vealey, R.S., Hayashi, S.W., Garner-Holman, M., & Giacobbi, P. (1998). Sources of sport confidence: Conceptualization and instrument development. Journal of Sport & Exercise Psychology, 20, 54-80.

[35] Watson, C.B., Chemers, M.M., & Preiser, N. (2001). Collective effi cacy: A multilevel analysis. Personality and Social Psychology Bulletin, 27, 1057-1068.

[40] Weinberg, R. S., Yukelson, D., & Jackson, A. (1980). Effects of public and private efficacy expectations on competitive performance. Journal of Sport Psychology, 2, 340-349.

[41] Wells, C. M., Collins, D., & Hale, B. D. (1993). The self-efficacy performance link in maximum strength performance.Journal

ofSport Sciences, 11, 167-175.

[42] Zaccaro, S. J., Blair, V., Peterson, C., & Zazanis, M. (1995). Collective efficacy. In J. E.

Maddux (Ed.), Self-efficacy, adaptation and adjustment: Theory, research, and application, (pp.

308-330). New York: Plenum.